امام ششم فرمود: ای مسمع، تواهل عراقی، بر سر قبر حسین (علیه السلام) می‌روی؟ عرض کردم:‌ نه ، همه مرا اهل بصره می‌شناسند و هوا خواه خلیفه ودشمنان بسیاری از ناصبی‌های قبائل ودیگران گرد من هستند ومی‌ترسم نزد اولاد سلیمان از وابستگان خلیفه سعایت کنند وبرمن بشورند،فرمود: یادمصیبتهای او را نمی‌کنی ؟عرض کردم : چرا ؛ فرمود: دل آزرده می شوی؟عرض کردم : آری به خدا و گریان می‌شوم تا خاندانم ازچهره ام سوز دلم رامی‌نگرند ودیگر نمی‌توانم چیزی بخورم واز رخسارم هویدا است؛ فرمود: خدا براشکت رحمت کند، هلا تو ازآنانی که برای آزردگی ما آزرده شوند ودرشادی ما شادند ودرغم ما غمنده وباما درخوف و امنیت شریکند،‌هلا هنگام مرگت حضور دریابی وسفارشت را به ملک الموت بکنند ومژده‌ای که چشمت را روشن کند به تو بدهند پیش ازآنکه بمیری وملک الموت ازمادرنسبت به فرزند خود بر تو دلسوزتر ومهربانتر باشد. سپس گریان شد ومن هم گریان شدم فرمود:‌حمد خدا را که مارا به رحمت خود برخلقش برتری دارد وماخاندان را به رحمت خود مخصوص گردانید.

ای مسمع ،‌از روزی که امیرالمؤمنین(علیه السلام) کشته شد ، زمین و آسمان به دلسوزی ما گریانند وفرشتگان بیشترگریه کنند و از آنگاه که کشته شدیم اشک دیده‌ی فرشتگان نخشکیده یاکسی نیست که برای ما دلسوزی کند وبگرید برآنچه کشیدیم جز آنکه هنوز اشک دیده‌اش نریخته خدایش رحمت کند واشکی که برگونه‌ی او روان شود اگریک قطره‌اش دردوزخ افتد آ‌نرا چنان خاموش کند که سوزش نداشته باشد و آنکه برای ما داغدار باشد هنگام مرگ که ما را ببیند چنان شاد شودکه شادی ازدلش نرود تا برسرحوض به ما رسد،کوثر هم از ورود دوست ما خرسند شود و آنقدر به کامش خوشمزه آید که نخواهد از سیر آن برگردد.

( نفس المهموم – شیخ عباس قمی –ص 56 – حدیث 4)

نوشته شده توسط : غلام حسین

نظرات دیگران [ نظر]